Γιάννης Αναγνωστόπουλος
«Έφυγε» από κοντά μας ο «θεός»
Στη γειτονιά των αγγέλων μετακόμισε ο ανυπέρβλητος Γιάννης Αναγνωστόπουλος
Ο επίγειος «θεός» του Πανιωνίου, ο άνθρωπος που συνέδεσε το όνομά του με την μεγαλύτερη στιγμή στην ιστορία της ομάδας, την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας το 1979, δεν βρίσκεται πια ανάμεσά μας. Ο ανυπέρβλητος, Γιάννης Αναγνωστόπουλος, εκ των κορυφαίων παραγόντων που ανέδειξε ποτέ ο ιστορικός αποχαιρέτησε τον μάταιο τούτο κόσμο, μετακομίζοντας στην γειτονιά των αγγέλων. Εκεί παρέα με τους Καραμπάτη, Μισαηλίδη, Πεντζαρόπουλο, Αμμανίτη, αλλά και τον «Μπόμπαν» Γιάνκοβιτς, είναι βέβαιο πως θα κάνουν καλή παρέα κουβεντιάζοντας ώρες ατελείωτες για την μεγάλη τους αγάπη, για την «καψούρα» τους, τον Πανιώνιο. Η 14η Φεβρουαρίου 2007 θα γραφτεί στην ιστορία του συλλόγου ως η μέρα θρήνου για την οικογένεια του Πανιωνίου, καθώς ο Γιάννης άφηνε την τελευταία του πνοή μετά από εννέα μήνες σκληρής μάχης. Η προσπάθειά του να κρατηθεί στη ζωή ήταν συγκλονιστική, το πάθος του να δει και πάλι την αγαπημένη του ομάδα υπήρξε άσβεστο, μα η μάχη ήταν άνιση, με αποτέλεσμα να φύγει νωρίς σε ηλικία μόλις 63 ετών. Όσοι έτυχε να τον γνωρίσουν από κοντά έχουν να λένε για την υπερβολική αγάπη του για την ομάδα. Έδωσε πάρα πολλά και πήρε πίσω ελάχιστα. Ταυτισμένος με την «κυανέρυθρη» ιδέα προσέφερε τα πάντα ανιδιοτελώς, ήταν γνήσιος Πανιώνιος και έτσι θα τον θυμόμαστε όλοι. Ίσως αυτό να αυτό να αποτελεί και το μεγαλύτερο παράσημο για τον ίδιο και φυσικά για την οικογένειά του. Από έφορος του τμήματος μπάσκετ που τόσο αγαπούσε, μέχρι γενικός αρχηγός του ποδοσφαίρου (και αργότερα εκπρόσωπος στην ΕΠΑΕ) που λάτρεψε, έδωσε και την ψυχή του υπηρετώντας με πίστη και αφοσίωση τα «κυανέρυθρα» ιδανικά. Αυτή την πίστη φρόντισε να μεταλαμπαδεύσει σε όλους όσοι βρέθηκαν δίπλα του και μεγάλωσαν μαζί του. Χάρη σε αυτή η θρυλική ομάδα του ’79 έγινε ένα, μια γροθιά, πραγματική οικογένεια, ανατρέποντας όλα τα προγνωστικά, «γονατίζοντας» την ΑΕΚ στον αλήστου μνήμης τελικό Κυπέλλου στο Καραϊσκάκη. Χωρίς την δική του συμβολή η ιστορία πολύ πιθανό να είχε γραφτεί διαφορετικά και αυτό δεν αποτελεί ύμνο μετά θάνατο, αλλά απτή πραγματικότητα και κάτι που παραδέχονται όσοι αποτελούσαν μέλη και όχι μόνο εκείνης της τεράστιας ομάδας. Οι αντιδράσεις του απλού κόσμου που έδωσε το παρών στο στερνό αντίο τόσο στην Αγία Φωτεινή, όσο και στο Κοιμητήριο της Νέας Σμύρνης στις 16 του μήνα καταδεικνύουν όχι μόνο το πόσο αγαπητός υπήρξε, αλλά παράλληλα ότι ήταν ένας από τις κολώνες του συλλόγου που θαύμαζαν πολλοί και εμπιστεύονταν ακόμη περισσότεροι. Ακόμη και ο ουρανός φόρεσε τα μαύρα του έχοντας πένθος βαρύ για τον Γιάννη, με την βροχή να πέφτει ασταμάτητα από το πρωί της Παρασκευής. Το ότι αφήνει πίσω του κενό δυσαναπλήρωτο είναι ίσως κοινό και προπάντων λίγο για να αποδώσει κανείς την πραγματικότητα. Κάποια πράγματα ούτε λέγονται και ούτε περιγράφονται. Άνθρωποι σαν τον Γιάννη Αναγνωστόπουλο πέρα από κάθε ίχνος υπερβολής σπανίζουν τις μέρες μας και η απουσία του είναι (πολύ) μεγάλη. Από εκεί ψηλά όπου βρίσκεται θα μπορεί, απαλλαγμένος από το άγχος και την πίεση που τον κυρίευαν εντόνως κάθε φορά που έβλεπε τον Πανιώνιο να αγωνίζεται, να δει το έργο που συντελείται γίνεται σε όλα τα επίπεδα του συλλόγου και αν μη τι άλλο θα αισθάνεται υπερήφανος. Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΌΠΟΥΛΟΣ δεν πρόκειται ποτέ να λησμονηθεί, γι’ αυτό και δεν έχει πεθάνει, αλλά ζει ανάμεσά μας…
Του Δημήτρη Σκούρτα
